Loslaten....

Allereerst wil ik iedereen heel erg bedanken voor de lieve kaarten die ik de afgelopen weken en dagen heb mogen ontvangen.

Helaas heb ik Martin veel eerder moeten loslaten dan we aanvankelijk dachten.

*Dit is de laatste foto van ons samen onder Martins favoriete schaduwplekje naast ons huis; gemaakt op 3 juni jl*

Vrijdag 3 juni kregen we het bericht van de oncoloog dat Martin niet meer in aanmerking kwam voor chemo en dat de palliatieve zorg door de huisarts gedaan zou worden als het zo ver was.

Zaterdag 4 juni zijn Martin en ik nog naar het voetbaltoernooi van Casper gereden. Casper zit sinds eind vorig jaar bij AGOVV in Apeldoorn op voetbal en we hadden hem nog nooit zien voetballen; zijn wedstrijdjes zijn altijd al om 9 uur op zaterdagochtend en dat konden we nooit redden, omdat Martin om half 8 uit bed werd gehaald en een uur verzorging nodig had. Tegen de tijd dat we dan in Apeldoorn waren, was Casper klaar. 

Dit voetbaltoernooi was gelukkig de hele zaterdagochtend. Het was prachtig om te zien hoe Martin genoot van het voetballen van Casper.

Tot en met dinsdag 7 juni heeft Martin nog - met hulp van Michelle - het nieuws gevolgd op de pc en de tv. Ook hebben we samen nog diverse afleveringen van ons favoriete programma 'Kopen zonder Kijken' gekeken.

Niels is die dinsdag vanuit zijn werk in Arnhem rechtstreeks naar ons toe gekomen, omdat we toen al wel wisten dat het geen weken meer ging duren. Martin en Niels hebben heel lang met elkaar gesproken en Niels heeft nog alles kunnen zeggen tegen zijn vader wat hij nog wilde zeggen. Martin was toen nog van plan om zaterdag 11 juni naar het nieuwe huis van Niels en Fenneke in Ens te gaan. 

Woensdag 8 juni ging het al slechter met Martin en is Leonie samen met Sebas en de mannekes rechtstreeks vanuit Disneyland Parijs naar ons toegekomen. De dagen ervoor heeft Martin nog genoten van alle foto's van Disneyland die Leonie via FB-messenger naar Martins computer stuurde. Martin heeft nog afscheid kunnen nemen van Casper, Floris en Sebas. Later op de avond ook van Niels en Leonie (zij heeft gelukkig in het ziekenhuis - nog voor de diagnose gesteld was - een heel fijn gesprek met Martin gehad en ze heeft alles kunnen zeggen wat ze nog wilde zeggen). Daarna heeft de huisarts een vlindernaaldje aangebracht in het bovenbeen van Martin en is de eerste dosis morfine toegediend, omdat Martin veel pijn in de rug had. 

In de nacht van woensdag op donderdag hebben Michelle en ik afscheid van Martin genomen..... de weken en dagen ervoor hadden we al alles gezegd wat we wilden zeggen. 

Donderdagochtend 9 juni heeft hij een 2e dosis morfine gehad van de thuiszorg. 

Daarna hebben we besloten dat niemand anders dan wij (de kinderen en ik) Martin gingen verzorgen. Om kwart over 12 donderdagmiddag is er weer een dosis morfine gegeven en een eerste dosis dormicum om Martin in slaap te brengen, zodat hij geen pijn zou lijden. Elke 4 uur werd deze medicatie herhaald en om 10 over half 5 vrijdagochtend vroeg is Martin rustig ingeslapen.

De dagen die daarop volgden zijn een ware rollercoaster geweest; je emoties vliegen alle kanten op. Van verdriet naar dankbaarheid en opluchtig dat hem verder lijden bespaard is gebleven en weer terug naar verdriet....

Donderdag 16 juni heeft de uitvaart plaatsgevonden.

Ik wilde graag dat Martin in onze eigen bus vervoerd zou worden en niet in een rouwwagen. Sinds eind april hebben we een andere bus en Martin heeft deze zelf uitgezocht en gekocht, dus vond ik het niet meer dan logisch dat Martins laatste rit in deze bus zou zijn.

In de week voor zijn overlijden heb ik dit besproken met Martin en hij vond dat een 'strak plan'. Niels vond dat ik Martin zou moeten rijden; mits ik dat zou kunnen. Ik reed Martin al bijna 25 jaar overal naar toe, dus vond Niels dat ik ook de laatste rit moest doen. Daar was ik het volledig mee eens en ik ben zó ontzettend blij en dankbaar dat ik dat heb mogen doen!

De uitvaartplechtigheid was intiem en erg mooi. 

We hadden een mooi gedicht op de rouwkaart staan en daar begon de uitvaartleider mee. 

'Als ik ga

hef dan 't glas.

Neem geen blad voor de mond

en gedenk zoals ik was.

Als ik ga

hef dan 't glas 

en vergeef me met een glimlach

de dingen waarin ik onzorgvuldig was.

Maar vooral, als ik ga

vier het leven,

hef nogmaals het glas.'

Na een korte inleiding van de uitvaartleider hebben we allemaal (ik - Niels&Fenneke - Leonie - Michelle) een stukje voorgelezen wat we zelf - aan Martin gericht - geschreven hadden. Tussen de diverse stukjes werden foto's van Martin (met en zonder ons) getoond en muziek gedraaid die deels door Martin uitgezocht was. Soms al jaren geleden. Na afloop hebben we met zijn allen geproost op het leven van Martin.

xxAngela